Juliana Fikki (arbeider)

Juliana Fikki, al 15 jaar woonachtig in Nederland en komt oorspronkelijk uit Suriname. Juliana Fikki heeft momenteel twee banen en zegt dat ze naar Nederland is gekomen om te werken en niet om te bedelen. Afgelopen dagen kreeg zij te horen dat zij ontslag heeft gekregen.Toch stelt zij zichzelf voor als een positieve pessimist. De economische ontwikkelingen hebben deze zestigjarige moeder van 8 kinderen ook geraakt. Juliana Fikki is één van de laatste arbeiders die in een Amsterdamse School woning leeft. Voordat we overgingen naar onze vragen over de Amsterdamse School, hebben we het eerst over deze economische ontwikkelingen gehad. Aan het einde van ons gesprek heeft zij haar gedicht dat zij over de Amsterdamse School heeft geschreven met ons gedeeld.

Hieronder vindt u een samenvatting van dit interview.

“Wie hebben die crisis? Die mensen houden ons voor de gek. Al die directeuren die mensen die rijk zijn, hun huizen zitten vol met koffers geld. Wie lijdt er onder? Jij en ik.
Zie je een van die rijke mensen klagen op televisie, nee. Ze klagen niet. Die ministers praten maar. Als alle mensen, deze kleine mensen, jij en ik op straat gaan, gaat dit kabinet naar huis en dan ga jij zien wat kredietcrisis is. Toen de euro werd ingevoerd, zou het ook goed gaan met onze economie. Maar niets daarvan. Soms is het oneerlijk in de wereld met het geld. Ik ben nu 80 % werkloos. Ik doe nog steeds 12 uurtjes werk.

De buurt waar ik woon is ook een Amsterdamse School project geweest, een heel leuke buurt. Ik ben heel trots op die buurt. Ik vind die buurt gewoon prachtig in één woord gezegd. Met een heel mooi plein, als het mooi weer is, is het altijd gezellig met kinderen en ouders. Ik woon al ongeveer 15 jaar hier.

Toen ik in Nederland kwam, woonde ik aan de overkant, aan de IJsselstraat. Ik heb een huis aangevraagd bij de woningbouw. Toen was er heel lelijke mevrouw die tegen mij zei dat ik geen grote woning zou kunnen krijgen. Amsterdam heeft geen grote woningen. Ja maar, net wat ik je zeg, ik ben een positieve pessimist, dus ik kom altijd terug. Dus zo ben ik gegaan en gegaan. Toen was er een heel lieve meneer een keertje aan het loket en hij zei dat er een woonkrantje werd gepubliceerd. 'Pak het direct en bel' zei hij. Ja, zo is het gegaan. En toen was dit het eerste huis waar ik op reageerde eigenlijk. Ik werd maandag gebeld dat ik dat huis kon krijgen. Iedereen zei dat het een mooie huis was en ze waren benieuwd naar nummer 1. Toen kwam ik, iedereen stormde op me af. Ze vroegen zelfs of ik wilde ruilen. Ik zei 'nee nee dit is de eerste keuze van mij dus ik ga het huis nemen' en toen heb ik dit huis gekregen.

Ze hebben de huizen gerenoveerd, bepaalde kleine veranderingen aangebracht. Sommige mensen wilden niet veel veranderen, sommige wel.
Mijn keuken is bruin, ik had zo iets van laat het maar bruin blijven. Want in Suriname had ik ook een bruine keuken. Dit zijn normale huizen maar wel groter. Je hebt woonkamer, een keuken, toilet, hal, een kamertje hier en één of twee kamers boven. De kamers verschillen per woning; woningen met drie, vier zelfs met vijf kamers zijn er ook.

Ik heb die tijden van de Amsterdamse School niet meegemaakt, maar ik denk dat het sociale er wel in zit. Want hier achterin heb je een binnentuin en je hebt ook bij de mensen allemaal een beetje kleine tuintjes. Als het bijvoorbeeld mooie weer is en ik maak mijn raam even open en kijk even naar buiten dan heb ik direct contact met al die mensen die hier beneden wonen. Ze zitten buiten of op de stoep, we groeten elkaar altijd en houden een praatje. Je komt direct met elkaar in contact. Als je ook op het balkon staat, kan je iedereen zien, even praten, even groeten enzo. Het is belangrijk voor het sociale leven.

Maar het verandert wel. Als ik kijk naar de periode van dit project dat met Frederieke is gemaakt, ongeveer 2 of 3 jaren geleden merk ik dat mijn hele trappenhuis is veranderd. Op de 1e etage had ik een Marokkaanse buurman, hij kwam hier alleen wonen. Zijn 3 kinderen zijn hier geboren en ik zag ze hier opgroeien. Die mensen gingen weg. Die meneer verhuisde en weet je die was gewoon ook arbeider net als ik. Daar beneden was er ook een Marokkaanse meneer. Hij is ook weg gegaan. Nu heb je autochtone mensen en een Pools echtpaar dat is hier komen wonen. Zoals gebruikelijk gaat de huur dan omhoog.

Ik betaal momenteel een huur van ongeveer 400 euro. De eerste mensen die er zijn, betalen ook ongeveer dit bedrag. Maar van de mensen die nieuw verhuizen vragen ze bijna 700 euro. Een doorsnee persoon kan het zelfs niet meer huren, laat staan de arbeiders, het wordt echt duur.

Soms schrik ik er ook van. Zoveel mensen verhuizen plotseling. Aan de overkant had je ook mensen met kinderen, daar woonde een Hindoestaanse man met zijn vrouw, ze hadden 3-4 kinderen. Ook heb ik ze hier geboren zien worden. Maar ze zijn ook allemaal weer weggegaan.

Interview door: Eda Yenil - Seda Yenil


Paleis voor de laatste arbeiders

Een paleis dat ben je echt
Van binnen en van buiten
Kunstenaars, vaders en moeders
Aan intellect geen gebrek
De laatste arbeiders wie zijn dat geweest…
Gecompliceerder kunnen wij het niet maken
Kijk maar in al de straten, de jeugd voert de boventoon
Soms een beetje stout, maar geen sprake van gehoon
Groeten is ook niet verplicht
Gebeurt gewoon met een lach op het gezicht
Therese Schwartze straat en plein
Dat is fijn toeven ik wil er graag zijn
Pastoor straat, P.L. Takcomplex
Met een binnentuin van pracht… te gek
Vogels fluiten bij het morgenrood
Muziek van de buurman voor een nieuwe dag
Bomen en plantengroei bruin, geel en groen
Kijk ze aan; je voelt je bloeit
Takcomplex…monumentaal
Berlagebouw, Amsterdamse school
Honderd jaar woningwet, bracht met zich mee arbeiders pret
De laatste arbeiders wie zullen dat zijn?
Kijk maar op de lakens hoe we zijn gespot
Mijn kamer is mijn heilig, ben lekker lui, heb even geen zin.
Dit zijn onze modellen van de buurt
Moeder en gezin staat ook fijn
Ik heb het druk met huis en haard,
De buren schilderen graag
Hoe ziet het bij de overburen uit…?
Zo moeilijk maken wij het niet van
Huis te kijken met een praat
Na het kijken weet je al gouw,
Met welke paleis je bent getrouw

(speciaal geschreven i.v.m. Paleis voor de laatste arbeiders)

Juliana Fikki, 25.06.2007